{รามเกียรติ์} แว่วหวานเสียงพิณ

     สวัสดีค่ะ  ไรท์ใช่ชื่อจริงมาเป็นนามปากกากชื่อ กุลธิดา อายุ ๑๙ ปี  เรื่องนี้เป็นฟิคไทยเรื่องแรกของไรท์เลย  แน่นอนว่าภาษายังไม่แข็งแรงมากนัก  แถมยังเลือกเป็นรามเกียรติ์ที่ไรท์ไม่ค่อยได้อ่านแม้แต่สมัยที่ยังเรียนอยู่มัธยม  แต่ด้วยที่ได้ดูโขนพระราชทานจากทางยูทูปกับได้อ่านนิยายของคุณ StarCat, ลำนำ  แล้วก็อดที่จะมาลองเขียนไม่ได้  เนื้อเรื่องอาจจะผิดเพี้ยนไปตามประสาคนไม่ค่อยได้อ่านและตามที่ไรท์วางไว้ก็ตาม  ถึงยังไงไรท์ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

     เสียงหวานพิณเงินดังก่องจากผืนพิภพถึงแดนสุขาวดีคอยขับกล่อมผู้สดับให้ใจสงบ  ร่างเล็กดวงพักตร์งามนั่งเล่นพิณมนตราอย่างสำราญใกล้ต้นพุดน้ำบุษย์  นางงามล้ำจับตาจับใจวานรหนุ่มเป็นยิ่งนัก  คิดจักเข้าไปทำความรู้จักเอ่ยพาทีเกรงกัญญาจักกลัว  ครั้นจักเกี้ยวแต่เกรงมารศรีคนงามจักหลบหนีกลับแดนสรวง

"กัญญาคนงามเจ้าคือผู้ใด  มีนานกรเรียกขานอย่างไร  โปรดแจ้งแก่ข้าเถิด"

"ข้าเป็นเทพธิดาครองพิณมนตรารับใช้พระอิศวรกับพระแม่อุมาที่ไกรลาศคิรี  มีนามว่า วีณาพร"

"วีณาพร  เสียงอันไพเราะของพิณ  นามกรนี้เหมาะกับเจ้านัก   ทั้งพักตร์งาม   เสียงหวานหาผู้ใดเปรียบ"

"ท่านเอ่ยวาจาเกินไป"

ปล.เปิดทิ้งไว้  อีกนานกว่าจะลง